Na de nodige jaren alleen -met 3 poezen in eigen huisje- te hebben gewoond, ben ik een tijdlang erg gelukkig geweest in een LAT-relatie met een leuke Nederlandse mama van 4. 200km was het grootste nadeel, zodat we mekaar enkel in het weekend en in de vakanties zagen. Het gemis in de werkweek werd te groot, 4 kinderen van 7-17 allesbehalve evident, net zoals de culturele verschillen. Nu ik ben bekomen en alles op een rijtje heb kunnen zetten, zou ik het positieve graag herbeleven, minder ver van mekaar lijkt me een noodzakelijke voorwaarde. Liever een leuke mama, dan kinderloos en niet zo leuk. Een latente kinderwens heb ik wel, maar alleen als die wederzijds zou zijn: liever gelukkig met zijn twee dan ongelukkig met kinderen.