Je weet hoezeer ik je waardeer en toch zeg ik niet genoeg dank je wel.Als ik mijn es rot of eenzaam voel dan mag ik roepen , vloeken,wenen en jij laat me in jouw zachte warmte thuiskomen.Je blijft eerlijk zelfs als je me daardoor kwetst en je laat je geen waarden of normen opdringen omdat het in deze maatschappij zo hoort.Ik hoop dat je soms koppig,soms lief,soms impulsief,soms passioneel en dan weer teder zacht bent maar heel oprecht gevoelens kan en wil delen. En …als je dan in de put zit omdat dingen niet verliepen zoals je had gehoopt en je jezelf beklaagt heb ik geen medelijden maar ben ik ontroerd door je vertrouwen,je openheid,door je breekbaar zijn,ik sta dan heel dicht bij jou met al mijn onmacht en al mijn begrip en laat ik je voelen dat ik er ben. Dit alles is een utopie….een droom of…besta jij echt en besta ik echt ?